Na de Grande Bouffe (zie vorige bericht) is de oever weer schoon en fris. De lente breekt nu echt aan. We krijgen tijdelijk bezoek van een paartje Canadese ganzen. Een onverwacht gezelschap en ik heb ze nooit eerder gezien hier.

Ook Paddo, onze lokale exoot – een Roodwangschildpad – die in 2014 opeens verscheen uit het niets, heeft de winter overleeft. Dat doet me deugd want het is me een raadsel waar en hoe hij overleeft.
We zijn er aan gewend om hem oude broodrestjes te voeren en ik ben aan hem gehecht geraakt. Je kunt aan een schildpad niet echt zien of hij mager is… een schildpad is mager van binnen.

Ook zie ik een wezentje dat ik ken uit mijn jeugd. Hij verscheen wel eens in mijn emmertje en deed ons kinderen vaak huiveren. Aanraken durfden we hem niet, deze Waterschorpioen (Nepa cinerea)
Eigenlijk durf ik het nog steeds niet al is het een onschuldige wantssoort, maar mijn angst overwinnen vind ik niet nodig… ik laat hem rustig zonnen. Ik heb hem al 45 jaar niet gezien, schat ik. Een klein wonder…

Als ik aankom op mijn Franse landje is de paddentrek net begonnen. De eerste dagen kom ik op diverse plaatsen padden tegen die onderweg zijn naar de grote vijver.
De ratten hebben bij mijn afwezigheid flink huisgehouden en een complete gangenstad onder en rondom mijn caravan aangelegd. Ma Poes is sinds deze winter spoorloos verdwenen… het is feest voor ze.

Al snel valt het me op dat er ’s ochtends langs de oever van de vijver dode paddenlijken liggen. Eerst lijkt het of ze gespietst zijn. Is het een reiger? Nee, die eet ze meteen op! Is het misschien een ijsvogel? “Door de bewegingen van de parende padden wordt de ijsvogel getriggerd en slaat de pad aan in een woeste duik. Vervolgens weet hij niet wat hij met het veel te grote paddenlichaam aanmoet en laat het met veel moeite op de oever ploffen…”, zo stel ik mij voor.

Het raadsel blijft onopgelost tot het moment dat ik in mijn bijkeuken bezig ben met werkzaamheden om van deze ruimte een lounge-hoek te maken en hier ook op een rattengang stuit. Ik kom verschillende verse paddenlijken tegen… in gangen… onder planken. Dit is voor een ijsvogel een onmogelijke reis, de ratten hebben het gedaan! Waarom eten ze padden niet op?

Langzaamaan raakt het bezaait met lijken langs de oever. Ik zie de daad van doden nooit. In mijn fantasie zie ik de ratten ’s nachts in een blinde razernij alles pakken en doden wat ze tegenkomen, puur uit wellust. De padden zijn een makkelijke prooi, dom en dronken als ze zijn van het paringsspel.

Na enkele dagen sta ik te zagen op mijn geïmproviseerde balktafel op gasbetonblokken. Bah… ik ruik zo langzamerhand overal rottende paddenlijken. Tegen de betonblokken staat een plaat hout. Ik haal deze weg en zie dat de ratten een klont paddenlijken hebben verstopt in een holte van een blok.

Hetzelfde gebeurt in mijn houtopslag… IK RUIK HET WEER! Onder de bodemplank van de kast onder de werktafel ligt een enorme berg lijken opgestapeld in een hoek. Ik tel er dertien.

Ik gun de ratten hun leven maar dit valt me zwaar. Deze genocide op een uitstervende soort! En dan ook niets opeten!

Zelfs als ik in bed lig komt de geur me tegemoet. Ik ga er uit om te inspecteren en ja, onder een plateau naast mijn raam is een holte gegraven en bedekt met stukjes versnipperd papier en plastic. In deze geïsoleerde kom liggen wederom dertien lijken… ze doen het er om.

Na ruim twee weken beginnen de lijken een zoutige rijpe geur af te geven. Opeens worden de padden aangevreten. Binnen vier dagen zijn ze allemaal op! Dat is de oplossing van het niet opeten! Ratten houden van rijp vlees!

’s Avonds zie ik in de schemer vanuit mijn hut een uil laag over de oever scheren en landen op en takkenstapel in de buurt. Ik ga rustig slapen.

Wildplukker voltooide onlangs twee schilderijen. De eerste, Ecovillage 1, spreekt voor zich…

… de tweede is geïnspireerd op het werk van pottenbakker/kunstenaar Bernard Leach en de vele ’studio potteries’ die in zijn navolging de wereld van de ambachtelijke pottenbakkers opnieuw veroverden.

Wildplukker en Strootje kwamen deze prachtige rups tegen. Het is de Meriansborstelrups (Calliteara pudibunda). De vlinder heet Meriansborstel maar lijkt helemaal niet op een borstel maar eerder op een fluweelzacht bontje.

Wildplukker kwam hem deze maand precies tien jaar geleden ook al tegen, zie Smakelijke melkzwammen >>, en noemde hem oneerbiedig WC-borstelrups.

Haar feestelijkheid doet me nu meer denken aan een Medusakwal die mij ooit inspireerde tot mijn onderstaand nimmer voltooid kunstwerk ‘Medusa’.

Misschien over tien jaar…

Na er lang met hart en ziel aan gewerkt te hebben – en met veel hulp van Strootje - is mijn boek ‘De natuur behagen’ verschenen!

OVER DE INHOUD:

Ik geef het uit in eigen beheer en heb me ook maar als uitgever bij de Kamer van Koophandel laten inschrijven. Wildplukker Boeken is geboren!
Dat roept verwachtingen op wellicht dus ik ben reeds bezig met een tweede titel, maar daarover later meer.

Ook Pierre du Moulin heeft me geholpen want een boek schrijven is niet makkelijk als je het nog nooit eerder gedaan hebt. Met de fotografie, illustratie en vormgeving had ik minder moeite dan normaal want ik was nu mijn eigen klant. Da’s ook wel eens heel fijn.
Het combineren van de verschillende disciplines tot het maken van een boek is erg leuk om te doen. Ik heb wat eigen kunst verwerkt en heb zelfs uit enthousiasme een eigen lettertype ontworpen dat ik voor initialen heb gebruikt:

De natuur behagen
Paperback, 140 blz. - 21×15cm
met ruim 150 kleurenafbeeldingen
€ 17,50 (verzendkosten € 4,50)
ISBN 978-94-92448-00-2

BESTELLEN:
€ 22,00 (17,50 plus 4,50 verzendkosten)
op
NL02 RABO 0318 0427 46
tnv. M.N. van der Molen, te Amsterdam
O.v.v. Natuur Behagen en je naam en adres

Wilgenman heeft Wildplukker gevraagd om bij te springen bij de aanleg van een natuurspeeltuin bij de Koetsveld-school in Watergraafsmeer.
Hij heeft het erg druk om alles voor de Kerst af te krijgen en ik mag invulling geven aan de Kleine beestjestuin op een strook van 4 x 20 meter aan de donkere westkant van de school.

Ik maak aan de hand van de wensen van Wilgenman een eerste schets en hij gaat met enkele wijzigingen als snel accoord.

Wildplukker heeft grootse plannen en onder het motto “BIOMASSA = WONINGBOUW” laat hij grote hoeveelheden dood hout aanslepen. Wilgenman moet er nog even aan wennen maar ziet al snel de voordelen. Dood hout is immers de woningbouw voor kleine beestjes. Hoe meer hout, hoe meer bewoners.

Het hout is al snel op en we gaan er op uit om meer te halen. En nog meer. Zelf struin ik meerdere malen een strook langs de Gooise weg af waar ze bezig zijn met kappen en snoeien en sleep vele mooie rotte stammen weg voor het in de versnipperaar verdwijnt. Het is (mid)dagenlang sjouwen en Wildplukker is het duidelijk niet meer gewend.

Het is nooit genoeg als je een overvloedige natuur wil aanleggen dus laat ik ook 4-5 kuub houtsnippers komen en verzamel bij de kinderboereij ernaast en op straat een paar kuub bladeren van afgelopen herfst. Ik neem karton mee en de agrarische school om de hoek laat ik snoeiafval brengen.

Mijn palet is gevuld en ik kan beginnen met de natuurbouw.

Al snel krijgt alles zichtbaar gestalte. Als ik een pissebed of pad was zou ik het hier wel naar mijn zin hebben. De pissebedden zijn sowieso al in het dode hout meegekomen en de eerste Oesterzwammen komen al te voorschijn, vergezeld van Judasoren.

We zijn voor de Kerst zo goed als klaar. De rest doen we in het nieuwe jaar. Ik neem eind januari uit Frankrijk het nodige plantmateriaal mee en tevens vulling voor de kuipvijvers. De planten staan in de grond, de eerste sneeuwklokjes komen al op. De laatste houtwalletjes worden afgerond en dan kan het bewonersproces gaan beginnen!

De komende maanden zal ik nog het een en ander aanpassen maar ik maak alvast een plattegrond voor de school.

Wordt vervolgd…

Bijna tien jaar kweek ik met regelmaat IJzersulfaatkristallen voor gebruik bij het determineren van russula’s (zie: Kristallen kweken >>)
Omdat de voorraad op was en het zout inmiddels een beetje oud begon te worden, dat wil zeggen dat het nogal oxideerde en wit uitsloeg, besloot ik alles maar op te lossen in lauw water, net zolang tot de oplossing verzadigd was.

Het geheel zette ik weg in twee grote emmers met daarin wilgenstokjes. “De kristallen kunnen dan lekker ergens aan vast groeien”, was mijn gedachte.

Dat was vorig jaar november toen ik mijn huis weer eens aan het opruimen was.

De vorige ronde had drie jaar nodig om tot kristallen van enig formaat te komen dus ik verwachtte er niet veel van. Tijdens alweer een opruimronde besluit ik even te kijken hoe het er bijstaat en totale verbijstering overmant mij als ik zie wat er in de emmers is gebeurd!

Aan enkele takken zitten enorme kristallen. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien!
Ik voel dat er op de bodem nog meer ligt en haal een frituurschep. Flinke kristallen in overvloed… en dat na slechts enkele maanden. Het is een wonder.

Amper bijgekomen van al dit moois schep ik verder. De kristallen zitten in een koek op de bodem aan elkaar vastgeplakt en ik moet ze eerst lospeuteren. Eén brok lijkt aan elkaar te klitten en ik schep hem op. Het volgende wonder brengt opnieuw een golf van verbijstering. Het blijkt één groot megakristal. Het is bijna een hand vol!

Mijn mycofielhart is vol van opwinding. Het zout is nu op, maar de laatste kweek is een megaknaller. Mycofielen… de winkel is weer geopend!

Wildplukker is een online winkel begonnen! Het idee is er al lang maar nu is het er van gekomen.

GA NAAR DE WEBWINKEL >>

Als ik een gemengd bedje inspecteer zie ik nog enkele vergeten wortelen robuust boven de aarde prijken. Dikke oranje schijven van zo’n 4 cm breed beloven veel worteloogst. Dat wordt smullen!

Green Man

Inside The Alder Trunk

In het voorjaar van 2015 ben ik op verzoek van Tuinman in Park Spoorzicht begonnen met het kappen van bomen om een open plek te maken voor de aanleg van een vijver. Het extra invallende licht moet zorgen voor meer biodiversiteit. Tevens hopen we het park aantrekkelijker te maken voor het publiek. Spoorzicht wordt permanent in haar bestaan bedreigd en dus willen we publieke steun werven.

De grond van het graafwerk werd gebruikt voor de aanleg van reliëf en het hout voor allerlei groene elementen zoals houtstapels, takkenrillen en heuvelbedden zodat er veel randen en microklimaten ontstaan.

Ondertussen staat Tuinman ook niet stil en werkt aan de paadjes en met behulp van jongeren maakt hij een Hügelbed gevuld met stammen. Ook plant hij hier en daar wat vaste planten zoals Moerasspirea, Kalmoes en Kattestaart.

Dit voorjaar is het tijd voor kapronde twee en het uitbreiden van de vijver. Ik zaag een extra strook vrij voor lichtinval van de late zon. Het gezaagde materiaal en de grond zorgt weer voor een nieuwe houtstapel en extra heuveltjes.

Als ik vandaag met Strootje weer eens ga kijken en nog wat graven staat alles er groen en vol bij. De vijver ligt vol stammetjes van spelende kinderen dus die ga ik maar even onderspitten op een houtstapel.

We genieten van het geheel. “Het lijkt wel een oerbos”, zegt een vriend van Tuinman.

wordt vervolgt…