Na er lang met hart en ziel aan gewerkt te hebben – en met veel hulp van Strootje - is mijn boek ‘De natuur behagen’ verschenen!

OVER DE INHOUD:

Ik geef het uit in eigen beheer en heb me ook maar als uitgever bij de Kamer van Koophandel laten inschrijven. Wildplukker Boeken is geboren!
Dat roept verwachtingen op wellicht dus ik ben reeds bezig met een tweede titel, maar daarover later meer.

Ook Pierre du Moulin heeft me geholpen want een boek schrijven is niet makkelijk als je het nog nooit eerder gedaan hebt. Met de fotografie, illustratie en vormgeving had ik minder moeite dan normaal want ik was nu mijn eigen klant. Da’s ook wel eens heel fijn.
Het combineren van de verschillende disciplines tot het maken van een boek is erg leuk om te doen. Ik heb wat eigen kunst verwerkt en heb zelfs uit enthousiasme een eigen lettertype ontworpen dat ik voor initialen heb gebruikt:

De natuur behagen
Paperback, 140 blz. - 21×15cm
met ruim 150 kleurenafbeeldingen
€ 17,50 (verzendkosten € 4,50)
ISBN 978-94-92448-00-2

BESTELLEN:
€ 22,00 (17,50 plus 4,50 verzendkosten)
op
NL02 RABO 0318 0427 46
tnv. M.N. van der Molen, te Amsterdam
O.v.v. Natuur Behagen en je naam en adres

Wilgenman heeft Wildplukker gevraagd om bij te springen bij de aanleg van een natuurspeeltuin bij de Koetsveld-school in Watergraafsmeer.
Hij heeft het erg druk om alles voor de Kerst af te krijgen en ik mag invulling geven aan de Kleine beestjestuin op een strook van 4 x 20 meter aan de donkere westkant van de school.

Ik maak aan de hand van de wensen van Wilgenman een eerste schets en hij gaat met enkele wijzigingen als snel accoord.

Wildplukker heeft grootse plannen en onder het motto “BIOMASSA = WONINGBOUW” laat hij grote hoeveelheden dood hout aanslepen. Wilgenman moet er nog even aan wennen maar ziet al snel de voordelen. Dood hout is immers de woningbouw voor kleine beestjes. Hoe meer hout, hoe meer bewoners.

Het hout is al snel op en we gaan er op uit om meer te halen. En nog meer. Zelf struin ik meerdere malen een strook langs de Gooise weg af waar ze bezig zijn met kappen en snoeien en sleep vele mooie rotte stammen weg voor het in de versnipperaar verdwijnt. Het is (mid)dagenlang sjouwen en Wildplukker is het duidelijk niet meer gewend.

Het is nooit genoeg als je een overvloedige natuur wil aanleggen dus laat ik ook 4-5 kuub houtsnippers komen en verzamel bij de kinderboereij ernaast en op straat een paar kuub bladeren van afgelopen herfst. Ik neem karton mee en de agrarische school om de hoek laat ik snoeiafval brengen.

Mijn palet is gevuld en ik kan beginnen met de natuurbouw.

Al snel krijgt alles zichtbaar gestalte. Als ik een pissebed of pad was zou ik het hier wel naar mijn zin hebben. De pissebedden zijn sowieso al in het dode hout meegekomen en de eerste Oesterzwammen komen al te voorschijn, vergezeld van Judasoren.

We zijn voor de Kerst zo goed als klaar. De rest doen we in het nieuwe jaar. Ik neem eind januari uit Frankrijk het nodige plantmateriaal mee en tevens vulling voor de kuipvijvers. De planten staan in de grond, de eerste sneeuwklokjes komen al op. De laatste houtwalletjes worden afgerond en dan kan het bewonersproces gaan beginnen!

De komende maanden zal ik nog het een en ander aanpassen maar ik maak alvast een plattegrond voor de school.

Wordt vervolgd…

Bijna tien jaar kweek ik met regelmaat IJzersulfaatkristallen voor gebruik bij het determineren van russula’s (zie: Kristallen kweken >>)
Omdat de voorraad op was en het zout inmiddels een beetje oud begon te worden, dat wil zeggen dat het nogal oxideerde en wit uitsloeg, besloot ik alles maar op te lossen in lauw water, net zolang tot de oplossing verzadigd was.

Het geheel zette ik weg in twee grote emmers met daarin wilgenstokjes. “De kristallen kunnen dan lekker ergens aan vast groeien”, was mijn gedachte.

Dat was vorig jaar november toen ik mijn huis weer eens aan het opruimen was.

De vorige ronde had drie jaar nodig om tot kristallen van enig formaat te komen dus ik verwachtte er niet veel van. Tijdens alweer een opruimronde besluit ik even te kijken hoe het er bijstaat en totale verbijstering overmant mij als ik zie wat er in de emmers is gebeurd!

Aan enkele takken zitten enorme kristallen. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien!
Ik voel dat er op de bodem nog meer ligt en haal een frituurschep. Flinke kristallen in overvloed… en dat na slechts enkele maanden. Het is een wonder.

Amper bijgekomen van al dit moois schep ik verder. De kristallen zitten in een koek op de bodem aan elkaar vastgeplakt en ik moet ze eerst lospeuteren. Eén brok lijkt aan elkaar te klitten en ik schep hem op. Het volgende wonder brengt opnieuw een golf van verbijstering. Het blijkt één groot megakristal. Het is bijna een hand vol!

Mijn mycofielhart is vol van opwinding. Het zout is nu op, maar de laatste kweek is een megaknaller. Mycofielen… de winkel is weer geopend!

Wildplukker is een online winkel begonnen! Het idee is er al lang maar nu is het er van gekomen.

GA NAAR DE WEBWINKEL >>

Als ik een gemengd bedje inspecteer zie ik nog enkele vergeten wortelen robuust boven de aarde prijken. Dikke oranje schijven van zo’n 4 cm breed beloven veel worteloogst. Dat wordt smullen!

Green Man

Inside The Alder Trunk

In het voorjaar van 2015 ben ik op verzoek van Tuinman in Park Spoorzicht begonnen met het kappen van bomen om een open plek te maken voor de aanleg van een vijver. Het extra invallende licht moet zorgen voor meer biodiversiteit. Tevens hopen we het park aantrekkelijker te maken voor het publiek. Spoorzicht wordt permanent in haar bestaan bedreigd en dus willen we publieke steun werven.

De grond van het graafwerk werd gebruikt voor de aanleg van reliëf en het hout voor allerlei groene elementen zoals houtstapels, takkenrillen en heuvelbedden zodat er veel randen en microklimaten ontstaan.

Ondertussen staat Tuinman ook niet stil en werkt aan de paadjes en met behulp van jongeren maakt hij een Hügelbed gevuld met stammen. Ook plant hij hier en daar wat vaste planten zoals Moerasspirea, Kalmoes en Kattestaart.

Dit voorjaar is het tijd voor kapronde twee en het uitbreiden van de vijver. Ik zaag een extra strook vrij voor lichtinval van de late zon. Het gezaagde materiaal en de grond zorgt weer voor een nieuwe houtstapel en extra heuveltjes.

Als ik vandaag met Strootje weer eens ga kijken en nog wat graven staat alles er groen en vol bij. De vijver ligt vol stammetjes van spelende kinderen dus die ga ik maar even onderspitten op een houtstapel.

We genieten van het geheel. “Het lijkt wel een oerbos”, zegt een vriend van Tuinman.

wordt vervolgt…

De afgelopen jaren heeft Wildplukker zich gestort op het schrijven van een boek. Het is een boek geworden voor tuinliefhebbers die de natuur willen ‘behagen’. Er zijn al vele boekjes op de markt over hoe je dieren kunt helpen in je tuin en hoe je een select gezelschap aan populaire wezens kunt bijvoeren door het jaar heen.
Ook kun je nestkasten aanschaffen voor een select gezelschap vogels en zijn er massaal kabouterwoningen voor insekten te koop voor prijzen waar je U of BAH tegen zegt.
Wildplukker vindt dat het nog lang niet ver genoeg gaat.

Natuur helpen is één, natuur bouwen is een volgende tweede stap. Wie zijn tuin vult met een weldadige overvloed aan infrastructuur en biomassa maakt vanzelf een leefomgeving waar van alles zich prima kan redden en een uitgebreid voedselweb gaat vormen. (Zie ook Biomassaal 1 en Biomassaal 2.)

Het boekje zal, als de financiën het toelaten, in het najaar worden uitgebracht en zal bestaan uit ongeveer 150 pagina’s tips, ideeën en achtergronden én veel kleurenfoto’s en kunstplaten. Binnenkort meer hierover. Hier alvast een klein voorproefje van het binnenwerk:

Niet lang geleden had ik het idee om elastiekjes gemaakt van oude binnenbanden op de markt te brengen. Het idee hierbij is dat het ouderwetse rubber van banden veel langer meegaat dan die moderne elastiekjes die na twee jaar verdrogen en breken. Bovendien is het een leuke manier om die oude banden te hergebruiken. Het plan is min of meer afgeblazen omdat het knippen nogal veel werk is, en de marketing nog meer. De kans dat ik er wat aan kan verdienen lijkt erg klein (bestellen kan altijd!!!). Ik heb zelfs de etiketten voor de verpakking ontworpen.

Maar daar wilde ik het nu eigenlijk niet over hebben. Wat vooral leuk is, is dat ik Rubberen Rekkies al jaren gebruik voor van alles en nog wat. Zo heb ik vorig jaar een staketsel gemaakt voor mijn Doornloze braam en Klimroos zodat ze lekker kunnen klimmen en ik diverse scheuten makkelijk kan vastzetten… met een Rubberen Rekkie.

Het principe van de bouw is steeds simpel. Ik zoek vier lange staken en knip de zijtakken kort maar niet helemaal af. Zo hou ik takjes over om elastiekjes aan vast te maken. Deze bundel van staken (drie of vijf kan ook) verbind ik onder de top, door er een stuk binnenfietsband omheen te knopen.
Daarna knip ik kortere takken op dezelfde manier die ik kris-kras aan deze staken verbind, zodat het geheel sterk en stabiel wordt.

De voordelen ten opzichte van reguliere oplossingen zijn legio. Het is gratis, snel, makkelijk aanpasbaar en makkelijk te repareren en uit te breiden.

De laatste telg heb ik gemaakt voor de Kampoerfoelie op de takkenpoortril die in de brandnetels begint te klimmen en wel wat extra klimhoogte en -volume kan gebruiken.

FILMPJE:

Get the Flash Player to see this player.

Op een dag, de dag voor de langste dag, ziet Timmerman een zwerm honingbijen in de Kersenboom hangen. We kijken met z’n allen gefascineerd naar de regelmatige klont bijen die als één wezen een prachtige sculptuur vormen. Waar komen ze vandaan? De oorspronkelijke kolonie kan hier niet ver vandaan zijn maar we zouden nergens een bijenkast weten in de buurt. Is het een wilde zwerm ergens op het terrein? We weten het niet.
Terwijl we staan te kijken begint het te regenenen. Wat een timing om te gaan zwermen!?!?

Het blijft regenen en de bijen hangen zielig nat samengekropen als een glinsterende doch treurige discobal aan dezelfde tak. Wel wordt er tussen de buien door uitgevlogen. We hopen dat de verkenners snel een goeie woonruimte vinden want het ‘zwermen’ duurt wel erg lang.

Twee dagen later, de dag na de langste dag, knapt het weer eindelijk op. We kijken hoe het met de zwerm gaat… er is een ramp gebeurd lijkt het. Het grootste deel van de zwerm ligt nu onder de boom in het gras. Zijn ze gevallen of aangevallen? Heeft een vogel vanaf de tak een smakelijke duik in de bijenbal genomen?
We hebben geen van allen veel verstand van bijen maar dit lijkt toch geen zinnige procedure. Leeft de moer of koningin nog wel? Is de moer een beetje mal geworden? Zijn ze allemaal aangetast door iets?
Er hangt nog een restant van de bal in de boom, dat van banaanformaat afneemt tot een klein draadje.
Tenslotte hebben alle bijen hun toevlucht genomen in het gras, bovenop een grote radijzenstengel die Wildplukker eerder heeft laten liggen (ofwel chop-’n-drop-mulch). Nestelen in de bodem doen ze toch niet in ons klimaat?

De dagen daarna gaat het weer vaker regenen en Wildplukker kan het niet meer aanzien. Ik heb ooit enkele malen geluisterd naar een aantal geweldige podcasts over natuurlijk bijenhouden en deze beluister ik nogmaals om een beetje wijzer te worden (Reverence for Bees part 1 >>).
Maar er komt nogal wat bij kijken allemaal en daar heb ik de middelen en de tijd nu niet voor. Dan toch maar improviseren.
Allereerst plaats ik een wijnkistje over de berg zodat de zwerm droog blijft.
Pierre du Moulin stelt voor om een schoteltje honing neer te zetten en dat lijkt ons een goed idee. Ze zullen wel honger hebben.

Daarna timmer ik provisorisch een bijenkast in elkaar en zet deze op een kruk naast de zwerm. Met een binnenruimte van 60 liter kunnen ze vooruit. Ik maak zelfs een paar ramen zodat ze wat extra steun hebben voor de bouw van raten. Na het in elkaar zetten blijkt de ‘bee space’, de ideale bewegingsruimte voor bijen, nogal variabel maar ze moeten het zelf maar op smaak maken.
Nu maar hopen dat het nog wat wordt met deze gevallen kolonie.

Wordt vervolgd?…

FILMPJE:

Get the Flash Player to see this player.

Wildplukker heeft de laatste jaren andere wildpaden bewandeld en de weblog verwaarloosd. Ziekte, het schrijven van een boek en het werken in Frankrijk heeft hem beziggehouden.

Is het tienjarig bestaan geen goed moment voor een hernieuwde start wellicht? Ik heb nog diverse artikelen in archief die nooit geplaatst zijn en er dient zich altijd weer nieuws aan. Binnenkort meer!

Op een ochtend, als Wildplukker nog slaapt, heeft Strootje een ontmoeting met een vreemd wezen. Het is een dunne witte ‘draad’ van zo’n 15 cm lang dat door het kippengaas kronkelt. Gelukkig maakte ze een filmpje.

Na enig speurwerk lijkt het te gaan om de worm Spinochordodes tellinii, een zogenaamde Paardehaarworm, of in ieder geval een verwant daarvan. Deze worm legt zijn eitjes langs de oever in de hoop dat ze opgegeten worden door een krekel of sprinkhaan. Eenmaal in de gastheer ontwikkelt het eitje zich tot een volledige worm. Is de worm geslachtsrijp dan maakt het gebruik van chemische manipulatie om de hersenen van de krekel te besturen. Hij laat de gastheer richting oever lopen om hem vervolgens in het water te laten springen!

Wat deze worm kruipend op het kippengaas doet, blijft een raadsel. Misschien zat een vogel in de pruimenboom erboven een krekel te verorberen en wist de worm nog net te ontsnappen.

FILMPJE:

Get the Flash Player to see this player.

Wie wil nagruwelen kan dit filmpje op YouTube bekijken >>