Deze keer had ik weinig zin in mijn verblijf in Amsterdam want ik was juist zo ‘lekker bezig’ op ons landgoed Sévricourt. Vooral de takkenpoort die ik voor mijn vertrek begonnen was, bleef in mijn hoofd spoken. Na mijn aankomst ben ik dan ook gelijk daarmee verder gegaan. Het geheel moet volume krijgen en is zo’n 4 meter hoog. Dat betekent veel hout aanslepen… met de kruiwagen van de overkant van de beek. We hebben een sprokkelcontract afgesloten met de eigenaar van het gekapte perceel aldaar dus we hoeven niet meer stiekem ’s ochtends vroeg, tijdens de franse lunchtijd of ’s avonds te sprokkelen. Pierre haalt zijn four-wheel-drive auto erbij en met aanhanger gaan we door de beek en kunnen nu meteen flink brandhout verzamelen.
Nu heb ik flink wat grote takken die ik normaal met touw en hand moet slepen.

Na een paar dagen is de takkenboogpoort af. Al zal ik de komende tijd nog wel hier en daar wat opvullen of een mooi stuk gevonden hout als extra ornament toevoegen.

In mijn afwezigheid is ook Pierre du Moulin aan het stapelen geslagen. De oude haagbeuk is opeens een prachtige robuuste houtsculptuur geworden. Ook Timmerman is bezig met takkenrillen. Na één jaar op ons afgelegen landgoed zijn we alledrie overtuigd stapelgek geworden.

De westkant van het terrein wordt grotendeels in beslag genomen door een nogal kale grasheuvel met een recht traliehekwerk en uitzicht op de kale grasheuvel van de buurman. Tegen het hek mag best wat begroeiïng komen. Dit voorjaar heb ik er bramen geplant maar het is er zo droog, dor, kaal en winderig dat ze nu in november pas beginnen te groeien. Al eerder is me opgevallen dat onder een bos takken van alles gaat groeien - door de extra schaduw en vocht - dus ik besluit maar een bos takken te gaan aanbrengen. Nadat ik een rand takken neergooi zie ik vanuit de verte er niets meer van terug en het idee was ook om het hek wat te camoufleren. Dat moet anders kunnen. Ik wil een raamwerk van grillige takken stapelen dat als onderstel dient voor de daarboven ‘zwevende’ takkenril. Ik heb ook het hekwerk om wat takken in te haken.

Het werk is een soort omgekeerd Mikado. Heel voorzichtig leg en zet ik de takken neer en bouw een dragende constructie. Als ik er uiteindelijk een laag takkenafval op stort wordt het geheel stevig en sterk.

De koeien komen langs en kijken met belangstelling toe. Even later beginnen ze zich opeens met zijn allen te schurken aan de takken die door het hek steken. Alles schudt en beeft maar de takkenril houdt het gelukkig. Dan kan ik ook gerust zijn dat ie stormbestendig is.

Ik bedenk dat het wel leuk is om een ‘aftakking’ te maken die het terrein op slingert. Nadeel daarvan is dat Pierre dan wordt afgesneden van de route naar onze ’sterrenwacht’. Dit is een plateau boven op de heuvel waar straks Pierre’s sterrenkijker komt te staan. Nou ja, als ik toch met takken de hoogte in ga stapelen stapel ik wel een poort!
Ik maak een begin maar kan niet verder want ik ga binnenkort weer naar Nederland… bah… en ik moet nu toch écht het plafond van de woonkamer gaan dichten! Wordt dus ook weer vervolgd…

Langs de oever van de winterbeek die over ons terrein loopt maak ik een stenen walletje om de grond wat meer te beschermen tegen de grote hoeveelheid water die hier in de winter bij tijd en wijle langstroomt. Alleen bij extreem hevige regenval of bij veel smeltwater ineens is het een beekje. De rest van het jaar is het een droge geul die zomers dichtgroeit met allerlei planten, vooral brandnetel zoals overal op het terrein.
Ik heb een paadje vrijgemaakt van brandnetels zodat ik makkelijk stenen kan aanvoeren. Onmiddelijk opent zich een rustiek dichtbijgezichtje dat ook de prachtige oude haagbeuken in al hun glorie laat zien. Dus besluit ik van de wal gelijk maar iets leuks te maken want de rest van het jaar moeten we er ook naar kijken. Een soort grillige en sierlijke ‘landschapskunst’ staat me voor ogen en ik begin een golvende lijn stenen te stapelen. Wederom met stenen uit de ruïne, ditmaal met exemplaren die te klein zijn om muurtjes mee te stapelen.

Ik zoek eigenlijk nog een mooi object om er bij te plaatsen. Opeens denk ik aan een enorme wortelknol die Wilgenman en ik afgelopen zomer samen met drie lieren uit de beek hebben getakeld. We waren er de hele middag mee bezig en toen hij eenmaal op de twee meter hoge oever gehesen was ontschoot mij de moed om het ding helemaal naar huis te slepen. Loodzwaar was ie! Nu nog verzadigd met water. “Dan de knol eerst maar laten indrogen… dat scheelt kilo’s… en volgende keer ophalen”, zei ik tegen Wilgenman.

Samen met Timmerman ga ik kijken of er al beweging in de knol te krijgen is. Hij blijkt inderdaad goed ingedroogd te zijn en we kunnen hem met enige moeite omrollen. Timmerman heeft er zin in en gesteund door zijn elan rollen we hem binnen een half uur naar de weg. Het is al bijna avond en ik ben ook gelijk kapot. “Morgen van de weg door de beek rollen tot aan ons hek, en overmorgen naar de plek op het terrein”, stel ik voor. We bedenken ondertussen andere vervoersplannen en besluiten de volgende dag met de aanhanger tot aan de beek te rijden en de knol door de beek te rollen en dan met een lier op de aanhanger te hijsen. Zogezegd zo gedaan… Timmerman gaat wederom loos op het object.

Binnen het uur ligt de knol op zijn plek langs het beekje. Ik kan weer verder gaan stapelen…

Ratten hebben een slechte reputatie merk ik iedere keer weer. Als het woord rat valt, gaat het vaak in één zin gepaard met woorden als uitroeien, ziekte, afschieten e.d.
In alle gevallen gaat het hier om de over de hele wereld verspreide ‘gewone’ Bruine rat (Rattus norvegicus) die tevens bekend staat onder de namen rioolrat, stadsrat, waterrat, laboratoriumrat, tamme rat of gewoon ‘rat’.

Wie de beestjes ziet rondlopen kan nauwelijks snappen waar ze die reputatie vandaan hebben behalve uit slechte ervaringen… ooit… in de diepe middeleeuwen toen ze de pest brachten… maar misschien kwam de pest toen ook al met kippen mee. Op ziektegebied hebben we tegenwoordig niets meer te duchten van ze… er zijn jaarlijks enkele gevallen van de Ziekte van Weil maar dat is altijd door import uit andere landen, meestal van ver, bijvoorbeeld uit Afrika. Daarmee hebben we tevens het grootste ziekteverspreidende zoogdier te pakken: de mens. Deze raast voor de lol de hele wereld rond, het liefst afgelegen gebieden bezoekend, en laat daarbij een spoor van ziektes achter zich, dat zich soms met een snelheid van 10.000 km per dag verspreidt.
Na de mens hebben we meer te duchten van onze varkens, koeien en pluimvee!

Kortom: de mythe van ratten als ziekteverspreiders is ver VERLEDEN TIJD! Ik wil er vanaf nu niet meer van horen!

Verder is het enige grote nadeel van ratten onze slordigheid met afval en hun gebit: ze kunnen soms aan dingen knagen waar we zelf duurzamere plannen mee hadden. Maar ja, dat staat in geen verhouding tot wat wij hen allemaal aandoen.

Als ode aan dit leuke tuindiertje heb ik een compilatie >> gemaakt van het gezellige gescharrel en geklauter rond mijn caravan.

Takkenrillen kun je nooit genoeg hebben. Om wat te variëren ben ik afgelopen jaar gaan stapelen met takken. Ik noem het bij gebrek aan beter maar een ’stapelril’ hoewel ik toch eens moet uitzoeken wat het woord ‘ril’ nou eigenlijk behelst. Wanneer is iets een ril? Nou ja, ik stapel er niet minder om en het is leuk om een beetje te beeldhouwen met dood hout. Of is ‘beeldleggen’ hier een beter woord voor?
Wederom nou ja … de padden en salamanders zal het een worst wezen, zij kunnen nu van de geul naast ons terrein makkelijk veilig oversteken naar de oever van ons meertje en er ’s winters gelijk blijven hangen om de koude nachten te doorstaan.

Langzaam begint het terrein om mijn caravan op een tuin te lijken. De vlakke oeverstrook krijgt meer reliëf en structuur. De lokale ratten blijken er in ieder geval tevreden mee en gebruiken mijn tuin als speelhof en ook deze vers verschijnende Honingzwammen zijn al tevreden.

Het wordt tijd voor een uitgebreid appartementencomplex op ons terrein want we willen honderden zo niet duizenden gasten ontvangen die hier permanent komen wonen, die het hier naar hun zin hebben en bij wijze van betaling zo nu en dan het nodige nuttige werk verrichten…

Ik heb het over insecten, spinnen, reptielen, amfibieën en vogels.

Daarom begin ik met de bouw van een enorm insectenhotel. Deze komt aan de oostkant van de moestuin en werkt meteen als afscheiding tegen de koude ooster-winter-wind.

De materialen voor de onderste appartementen haal ik - met hulp van Pierre - uit de ruïne: kapotte dakpannen, bouwblokken en bakstenen van allerlei aard. Er liggen ook overal stenen met gaten erin… kant-en-klare woningen die zo betrokken kunnen worden.

Al doende ben ik ook al begonnen met het ontruimen van de ruïne. Een hoogmoedig plan want het opknappen van dit appartementencomplex staat pas gepland in 2020… de natuur heeft voorrang! Totaal wordt het ‘insectencomplex’ zo’n 6 meter lang. Wat ik nu kan doen is al snel klaar. Voor de rest moet ik op zoek naar bamboe, riet en andere holle stengels en ook kan ik nog stammetjes hout stapelen waar ik gaten in boor.

Wordt vervolgt…

Vorig jaar toen we net ons landje hadden en een eerste kennismakingsvakantie hielden, ben ik meteen begonnen met oefenen van stapelen met natuursteen. Ik had het jaar daarvoor al eens in de Ardèche wat plantenbakken gestapeld maar ik was toen nog maar net begonnen of we gingen al weer weg.
Al jaren dus jeukt de stapelzin en nu was mijn kans om het eens echt uit te proberen. Dit ‘vrije stapelwerk’ zie je overigens overal in europa, hier gebeurt het met lichtbruine kalkzandsteen. Het stapelen is eigenlijk een vak waar je vele jaren over doet om het te leren… zelfs echte vaklieden zeggen nog ‘iedere dag bij te leren’.
Ik heb dan ook niet de illusie er veel van te gaan bakken maar dat is nog geen reden om het niet te doen. Ik heb dus noodgedwongen maar minder bezwaar tegen wat grotere kieren en minder vlakheid…
Eerste oefenobject is een podium voor de watertank voor de broodnodige regenwateropvang…
Aan de slag dus! Met wat oude balken als toplaag kan het resultaat er best mee door… !?!? Hopen dat het blijft staan.

Ook met duizend liter water blijkt het geheel stevig en solide dus een tweede moet er ook maar snel komen voor aan de andere kant van het dak. Na een klein begin duurt het een jaar en rond ik het nu eindelijk af.

Ondertussen ben ik ook al begonnen aan het maken van een plantebak van gestapelde steen bij de ingang. Dan kan ik daar gelijk een parkeerplaats mee uitzetten. De stenen hiervoor haal ik weer binnen handbereik uit de ruïne… wederom is er Pierre die me af en toe bijstaat met het tillen van al die zware jongens!

Dit is wat moeilijker dan de watertanksokkels want ik moet me nu boven aan een vaste breedte houden van de muur omdat buiten-, boven- en binnenkant vlak moet worden. Aan de onderkant kan ik nog wat smokkelen door sommige stenen wat dieper te leggen.

Het valt inderdaad niet mee. De kunst is om veel stenen om je heen te hebben liggen zodat je veel keuze hebt tijdens het puzzelen.
Hier en daar ligt het toch een beetje wankel… ik ga alles straks maar voegen met metselspecie… dan verschuift het niet meer… wel met specie volgens ouderwets recept.

Wordt vervolgd…

Houtvonkjes spinnen vuurdraden in mijn camera…

Vijf weken duurde het voor mijn auto weer in Nederland aankwam! Na de nodige oplapperij en bijna nog een week uitstel wordt het hoog tijd om weer naar Frankrijk af te reizen: het is tijd om de pompoenen te oogsten. Wildplukker had al van Pierre gehoord dat de pompoenen meer dan rijp waren en zelfs al hier en daar aangevreten en toen Timmerman meldde dat de gehele oogst reeds geschied was kwam er een golf van teleurstelling naar boven…

… maar dit nieuws blijkt bij aankomst - mijn auto haalt de overtocht glansrijk! - gelukkig loos alarm. Nu wil ik mijn enige moestuinambitie van dit jaar toch zelf tot een goed einde brengen.

Bij aankomst staan de planten nog hemelhoog te pronken, maar één nachtvorstje later zijn alle bladeren ineengezakt tot een soort slappe geblancheerde spinazie. Ik hoef me nu geen illusie meer te maken dat de wat kleine pompoenen nog tot wasdom komen! Door de vorstschade zie ik nu alles wel goed liggen… dat wordt de komende maanden pompoensoep, pompoentaart, pompoenquiche, pompoenbavarois, pompoenchutney, pompoenpureé… hmmm ik heb er (nog) zin in.
Na het maken van de foto’s vind ik er toch nog negen verstopt onder de bladeren. Met de al eerder geoogste exemplaren kom ik totaal op 45 pompoenen. Min 2 want deze zijn reeds ingenomen door muizen. Ze hebben van onderaf twee pompoenen uitgehold en de zaden allemaal weggesleept naar hun voorraadkasten ondergronds. Het zij ze gegund!

Wildplukker wil eindelijk terug naar Nederland na vele malen uitstel maar na 40 kilometer krijgt zijn auto alweer panne. Timmerman komt direct steun bieden maar tevergeefs: na twee dagen gepruts heeft de auto het definitief begeven. De Franse ‘depannage’ sleept hem weg. Timmerman neemt de aangeslagen Wildplukker met bagage weer mee terug.

Het is zondagmiddag en ik ben door de panne opeens noodgedwongen voor enkele dagen terug in mijn caravan… nu dreigt er een broodtekort. Tijd dus voor een pannebrood!

Het idee hierbij is dat je een brood bakt in een koekenpan in plaats van in een oven. Ik heb me er twee weken geleden al eens aan gewaagd omdat ik het Franse brood maar zo zo vind: weinig keuze op het gebied van bruin brood en dan nooit echt donker van kleur. De eerste poging gaat wonderwel direct goed en ook Timmerman en Pierre du Moulin worden door het principe geïnspireerd en bakken een eerste versie… met wisselend resultaat. Het is wel even uitproberen want we hebben geen recepten en ook geen kennis van de bereidingswijze. Na enig proberen blijkt het een redelijk makkelijke methode. Vanaf nu kunnen we zelf op ons gasstel eigen broden bakken!

De eerste pompoenen in de moestuin zijn ook op formaat. Ik wil er voor mijn vertrek één proberen. Hij is nog groen van binnen maar na het bakken in de olie is hij ongelooflijk lekker en zacht van smaak. Ik besluit wat door mijn tweede pannebrood van de dag te doen… samen met een restje chorizo.

Net warm uit de pan en alleen met wat roomboter erop smul ik ’s avonds van mijn pannebrood!

Op dag twee van mijn verblijf hier vind ik in de afgedekte strobaal vier kittens van onze lokale verwilderde zwerfkat. Daar zitten we echt op te wachten in onze kleine ecologische enclave! Dat zijn weer vier roofdieren die jaarlijks weer duizenden vogels, vlinders en andere dieren om zeep helpen. Maar natuur is natuur dus de moeder en haar jongen zoeken het maar uit! We besluiten om geen zorg voor ze te dragen… nature vs nurture beslist in het voordeel van nature. Moeder sleept het gezin weg en we zien wekenlang niets meer. Af en toe vragen we ons af of ze nog leven want moeder wordt enkele malen ver weg in haar eentje gesignaleerd. Wellicht hebben de uilen en vossen haar al beroofd van haar kinderen.

Als we vijf weken later gepiep horen in de ruïne loopt daar een van de kittens alleen rond. Het is een klein zwart-wit getekend en op het oog goed gevoed katje. Ze heeft een wat stomp hoekig lichaam en een korte staart, duidelijk lijkend op haar vader die we van het voorjaar hier even hebben zien rondscharrelen. Een paar dagen eerder is mijn gaste Waterjuffer gearriveerd en maakt als enige gebruik van de buitentoilet. Ook ik heb even een dag geleemd bij de ruïne. Mogelijk hebben we de moeder weer verstoord… maar ze komt het jong vast nog wel ophalen! “Zijn de andere drie ook nog in leven?”, vraag ik me af.

Waterjuffer vind het maar niets dat we de kleine nog even aan haar lot overlaten en ze bekijkt me met een blik alsof ik een wrede dierenbeul ben. Ik ken haar nauwelijks dus voel me door haar blik des te wreder: mijn nature-houding verschuift van binnen toch een beetje richting nurture. Maar ik blijf volharden! Als Waterjuffer twee dagen later vertrekt beloof ik haar op te letten. Dezelfde avond zie ik het katje in de zon zitten op het dekzeil van de waterput. Ik grijp mijn kans om haar te vangen en heb haar meteen beet. Ze voelt toch wat mager aan en ik neem haar mee naar mijn caravan om haar wat te eten te geven. Daar gaat ons nature-principe… nurture it is! Er staat nog een pan pasta met champignons, liefdevol bereid door Waterjuffer, en ze werkt de brokken met grote schokkende bewegingen naar binnen, tevens pogend mijn vingers er bij op te eten. Haar tandjes zijn vlijmscherp!

In nog geen tien minuten is ze volkomen dociel geworden en zitten we opeens met een huiskat! Terwijl Timmerman en ik het avondmaal nuttigen kruipt ze steeds beurtelings over ons heen. Ze klimt tegen onze pijpen op of springt met veel bravoure vanaf het lage tafeltje omhoog, daarbij vaak missend en al hangend zich weer opklauterend, en kruipt op onze schoot, onze borst en in onze nek. Ze begint ook enorm te spinnen en ik wist eigenlijk niet dat zulke kleine katjes dat al deden.

Nadat het katje de avond met ons had doorgebracht werd het bedtijd… voor mij dan. Ik had voor haar een mandje gemaakt van een kartonnen doos en vier jute zakken… deze eerst bij het kampvuur gezet waar ze lekker warm kon liggen… ze kroop toch liever in mijn jas.
Ik kon haar absoluut niet mee naar binnen nemen ivm met mijn allergie dus moest ik haar op een gegeven moment toch maar buiten achterlaten… waar ze bleef piepen aan mijn deur. Ik heb het mandje toen maar bij mijn deur gezet en haar er nogmaals in gedaan. Na enkele minuten was ze stil. De reservemand die ik toch maar in mijn caravan gemaakt had voor als ik haar te zielig zou gaan vinden zo alleen buiten bleef gelukkig ongebruikt. Bovendien zou ik dan ook een precedent geschapen hebben die onomkeerbaar zou kunnen blijken.

De volgende ochtend lag ze braaf verstopt tussen de plooien van de jute zakken. Nu ik eenmaal wakker en opgestaan was bleef ze op mijn schoot klimmen en in mijn nek kruipen. Ze spinde dat het een lust was. Wat later gingen we samen op de koffie bij Timmerman waar ze opeens ook begon te spelen met van alles. Ik heb ook meteen wat verse visjes voor haar gevangen die ze met veel smaak opat.

De rest van de dag gingen we gewoon aan het werk en ze dreutelde maar zo’n beetje achter ons aan als we even in haar buurt waren. ’s Middags weer wat visjes gevangen maar ze had niet heel veel honger meer. ’s Avonds bij het avondmaal kroop ze weer over ons heen maar deze keer lag ze al snel lekker in een plooi van mijn jas te slapen. Timmerman en ik waren volledig om: één roofdier op het terrein was toch wel acceptabel… ze zou dan de natuurlijke rol van vos op zich nemen. Timmerman stelde voor om haar een naam te geven en opperde dan maar Vos vanwege haar toekomstige rol. Bij ons tweede gezamenlijke avondmaal filosofeerden we over onze gedeelde vaderschapsrol: haar wel of niet binnen nemen?… toch maar naar het kattenvrouwtje in het dorp brengen?

Even later zagen we op de heuvel de moeder jagen. Met een muis in haar bek liep ze richting de caravan van Pierre du Moulin. We probeerden haar te volgen maar verloren haar uit het oog. Een half uur later zagen we Ma wederom jagen in het gras op de heuvel en binnen korte tijd had ze weer een muis in haar bek. Ze vertrok in dezelfde richting, vermoedelijk naar de geul in het weiland achter Piere’s caravan. Met Vos in mijn jaszak togen we richting de geul.
Onmiddelijk vonden we moeder en we zagen eveneens Vos’ drie broers/zussen rondscharrelen… ze hadden het al die tijd overleefd! We besloten direct om Vos maar weer met het gezin te herenigen. Aanvankelijk was ze onwillig en liep steeds terug naar ons maar toen ik haar diep in de geul zette begon ze te snuffelen en rook opeens duidelijk haar familieleden. We lieten haar achter met moeder en andere kinderen die op zo’n vier meter afstand zaten te kijken.
Ons gedeelde vaderschap kwam hiermee abrupt tot een einde! Timmerman en ik liepen bedroefd terug en mistten haar meteen al. Het was heel gezellig en we hebben veel gelachen om haar capriolen… Vos, het ga jou en de jouwen goed! Maar dan liever wel ergens anders!

Later op de avond nog gechecked of Vos niet piepte of alleen rondliep… maar het hele gezin was vertrokken.

De dag erna zag ik vlak voor de lunch moeder over de heuvel lopen. Door de kijker zag ik twee jonge katjes achter haar aanlopen waaronder Vos. Ze liepen net buiten beeld en verdwenen in het maïsveld op de heuvel. Die avond zagen we moeder weer jagen. Met een muis in haar bek liep ze weer naar de geul, onderwijl steeds in de verte naar ons kijkend. Het bleek een afleidingsmanoeuvre want daarna sloop ze stiekem naar het maïsveld en ze verdween op de plek waar eerder de hele familie al haar heil gezocht had.

De avonden erna zien we moeder nog regelmatig jagen. De vier kittens zullen geen honger hebben de komende tijd want ze heeft meestal binnen een kwartier een muis! Wel maken we ons zorgen over de maïsoogst. Als er grote machines komen is hun leven in gevaar. Ik besluit enkele dagen later dus maar even te gaan kijken: dan kan ik een filmpje maken en dan verkassen ze door de verstoring vast meteen naar een betere plek! Ik zoek en zoek maar kan ze niet meer vinden. Ze zijn al weg gelukkig.
’s Avonds zien we moeder weer gewoon jagen en met prooi het maïsveld ingaan. Maar gelukkig: de volgende morgen zie ik de hele familie het weiland oversteken en terugkeren naar de geul achter Pierre. Voorlopig zijn ze weer veilig!

Het verhaal is voor ons vast nog niet ten einde dus wordt wellicht vervolgd!

Wilgenman is op bezoek geweest en heeft zijn artistieke sporen achtergelaten.

Als ik ’s ochtends naar de schuur loop en kijk naar de zonnebloem die de vroeg stralen vangt, zie ik de maan nog staan. Nog niet zo lang geleden ging ik slapen en vergezelde ze me ook al, toen nog de hemelkoepel overheersend.

Als de ochtenddauw nog niet is opgelost staan overal langs mijn snipperpad kleine inktzwammetjes, plooirokjes genaamd, met schitterende fragiele hoedjes het ochtendlicht te vangen. Als straks de zon begint te branden zijn ze binnen een half uur verschrompeld en verdwenen. Een tafereel dat mijn companen ontgaat omdat zij altijd later opstaan.

Terwijl ik een trapje graaf langs de vijver kom ik twee veenmollen tegen. Fascinerende beesten van een mooie lelijkheid. Gebleekt door hun ondergrondse leven en met de zachte schilden maken ze een tere indruk. Alleen kop en graafpoten zijn van een bovenwezenlijke sterkte en wijzen erop dat dit diertje onder de grond zijn mannetje wel kan staan.

Tafeltjes heb je nooit genoeg op zo’n groot terrein.
Net als zitjes overigens. We hebben een zitje voor ochtendschaduw, middagschaduw, ochtendzon, middagzon, avondzon, koude oostenwind, harde westenwind, onder de pruimenboom, onder de haagbeuken, onder de hazelaar, langs het meer, in de kleine vijverkuil, op de heuvel en gewoon bij de caravan niet te vergeten. Kortom… en klein handzaam transportabel tafeltje dat naast je stoel kan staan is altijd welkom.

We hebben al sinds de herfst een Beverrat in de vijver… sterker nog… aanvankelijk waren het er twee en we dachten met een stelletje te maken te hebben en verheugden ons al op gezinstaferelen in het voorjaar. Nummer twee is echter al sinds februari niet meer gezien. De Beverrat - laten we hem Nutria (Myocastor coypus) noemen want dat is een andere naam voor deze Zuid-Amerikaanse exoot - is een aquatisch knaagdier dat er een vegaterisch dieet op na houdt, alhoewel hij wel eens een enkele mossel eet en bovendien coprofaag is, ofwel stront eet. “Kun je de stront van bijvoorbeeld een vos als vegetarisch voedsel bestempelen?”, vraag ik me af.

Maar goed, hij is dus vegetarisch en dat blijkt iedere avond. Als wij rond de schemer voor mijn caravan aan het diner zitten, verschijnt rond dezelfde tijd de beverrat in de wilg aan de oostoever alwaar hij gaat knabbelen aan de jong twijgen. Als was het een satéstokje pakt hij met zijn voorpoten de twijg en haal deze door zijn bek en eet er de blaadjes af. Filmpje >>
Zo gaat hij ongeveer een half uurtje door en dan steekt hij over naar de westzijde waar hij de oever opklimt en gras begint te grazen tot de nacht valt en we hem uit het oog verliezen. Sappige wilgenblaadjes kan ik nog begrijpen, maar waarom hij gras verkiest boven de heerlijk uitziende lissenzaaddozen is mij een raadsel.

Wel zijn we bang dat er water uit het meer zal verdwijnen naar de geul ernaast want de beverrat maakt gangen tot wel zes meter diep. We houden hem in de gaten!

Op een oud tafeltje zitten vliegen opvallend in het gareel en ik vraag me af… waarom juist daar en waarom zo netjes op een rij?

Onze vijvers zitten vol voorntjes en natuurlijk willen we die ook een keer proberen. Ik selecteer alleen de kleintjes, paneer ze in meel en ei en bak ze af in de zonnebloemolie.

Voor mijn caravan onbreekt een eet-borreltafel. Ik heb nu een gasbetonblok met twee tegels er op maar dat is een aanfluiting… alhoewel het zeker niet echt afsteekt in mijn zigeunerkamp met bij elkaar gescharrelde troep. “Het begint hier steeds meer op een uitdragerij te lijken”, aldus Pierre du Moulin. Toch eens uitzoeken wat nou een uidragerij is en waarom het daar zo’n rotzooi is! Wel is de omheining van mijn erf(je) aardig aan het worden, vind ik zelf, maar het wordt hoog tijd voor meer estethisch meubelstuk.

Ik gebruik wat oude planken die voorheen de muur van het toilethuisje vormden. Mooi oude verweerde planken die ik ook nog wat kan opsieren met houtsnijwerk. Mijn ervaring leert dat het dan lijkt of het al honderd jaar oud is. Helemaal als ik het geheel wat uitpoets met gebrande sienna, grijze en zwarte verf. De kleine figuurtjes vul ik in met aubergine-achtig paars. Het geheel krijgt een wat bedoeïne-achtige sfeer en ik ben er zeer tevreden over. Binnenkort eens blanke zijdeglans lak halen.

Iedere avond is er vlak voor de schemer invalt even een rood-roze hemel, het ‘roze kwartiertje’. Deze avond veegt een bijkomende regenboog een bordeauxrood vuur door de hemel en we staren alle drie als betoverd…

Onze buitentoilet is zacht uitgedrukt niet echt naar wens. Wel rustiek… bij ons eerste bezoek groeit er zelfs een mostapijtje in de pot.

Pierre en Timmerman staan achter mijn plan om het geheel te vervangen en groter te maken. Pierre heeft ook graag een plek voor zijn fietsen in de winter dus ik besluit om een huisje van minstens 1,5 bij 3 te maken. Geld is er niet dus het moet zoveel mogelijk van bestaande materialen gemaakt worden en dan maar voorlopig met dekzeilen de zomer in. Een beetje hout is er nog en daar kan ik net een casco van maken. Deze kan ik dan later met leem vullen en afwerken met kalkstuc.
Het is dan nog april. Ik besluit eerst om een fundering te maken van natuursteen. Deze zijn er in overschot van onze ruïne. Het is de eerste keer dat ik met natuurstenen metsel en ook ongeveer de eerste keer dat ik überhaupt metsel dus dat wordt spannend. Het casco kan daar dan op rusten.

Het is nu twee maanden later en ik ga weer verder… stukje bij beetje. Ondertussen ben ik namelijk nog met tien andere projectjes bezig want ik hou van afwisseling. Eerst maar de vloer opvullen met grove stenen en steeds fijner materiaal, dan kan ik tenminste lekker op een vlakke vloer werken.

De onderkant van het houtskelet betimmer ik eerst met latjes die als geraamte voor de leem fungeren.
Dan kan ik het gaan invullen met leem gemengd met stro. Het is weer een fijn gevoel om te bouwen met leem want het is al weer enkele jaren geleden dat ik iets groots gemaakt heb. Leem halen we uit onze eigen kleine vijverkuil die nu bijna droog staat. Op een zeiltje stamp ik de leem en de stro door elkaar. (Bij het uit elkaar plukken van onze strobaal heb ik opeens een jonge ringslang in mijn jute zak. Heeft de baal als broedhoop gediend?)
Al lemende merk ik weer dat het toch weer een ambitueuzer en bewerkelijker project is dan ik oorspronkelijk van plan was dus zal nog wel maanden bezig want ik ben hier niet altijd en er is nog meer te doen.
Ook maak ik van enigszins rotte eiken balken uit de ruïne robuuste deurposten. Ik zet ze flink in de ‘bruinoleum’, de mileuvriendelijke uit bomen gestoomde variant van carboleum. Dan kunnen ze er wel weer 50 jaar tegen. Ondertussen maak ik nog een extra buitenmuurtje voor wat meer privacy bij de entreé, wat extra kozijnen voor het licht en timmer alvast alle latjes op het houtskelet.

Om de leem vlak te kloppen maak ik nog wel twee stukken gereedschap en noem ze leemkloppers.

Dekzeilen erover. Zo moet het maar weer even voorlopig!

We hebben karpers in onze vijver en we willen er van af. Onze vijver is al niet zo diep, op de bodem ligt een dikke sliblaag en vanwege de steile oevers is er weinig filterende beplanting om het water helder te maken. Karpers maken dat geheel nog erger omdat het bodemwoelers zijn die gedurende de hele dag modder- en slibdeeltjes omhoogwerken. Onze karpers zijn bovendien kweekkarpers dus sowieso niet echt natuurlijk. Weg dus met de karpers!

Makkelijker gezegd dan gedaan. Vangen lukt nog wel door diverse gasten… vier exemplaren zijn al tijdelijk in de slinkende kleine vijver geplaatst. Maar wat dan? In de beek loslaten? Nee, want daar voelen ze zich niet thuis en bovendien is dat verboden en ongewenst ivm faunavervalsing. In de vijver van de buren dumpen? Is een optie maar mogelijk a-sociaal. De buren hebben slechts een vakantiehuisje en we zien ze al maanden niet dus vragen kan ook niet.

Dan maar opeten!

Ik heb in mijn jeugd vaak paling gerookt met mijn vader, de dorpschoolmeester en zijn zoons dus roken spreekt nog het meeste aan als bereidingswijze. Ooit hebben we een zeelt gerookt die ook heerlijk bleek. Dat moet vergelijkbaar zijn want de zeelt is onze inheemse karper. Nu is hij beschermd… hoe gaat het eigenlijk met ze? Wij zelf hadden drie illegale fuiken die ik regelmatig leegde met mijn vader en ik viste ook nog bij met een illegaal kruisnet, ook wel ‘totebel’ genoemd in lokaal jargon. Later in Amsterdam viste ik vaak met mijn oom en we hebben nog wel grootschalig makrelen gerookt. Ik ben benieuwd of ik de kunst van het visroken nog versta! Mandarijn had al een klein rooktonnetje voor me gescoord op de tweedehands markt en die is precies groot genoeg voor één karper.

Ik moet nog even moed verzamelen om een karper te doden maar trek al snel de stoute schoenen aan en knuppel de stakker in één slag dood, dat is het snelst. Bij het ontdoen van de ingewanden blijken deze nagenoeg weggeslonken te zijn en plaats gemaakt te hebben voor bijna een pond kuit. Karperkaviaar! Zou dat een lekkernij zijn? Ik bak vrij snel een portie… maar de smaak valt tegen… vrij neutraal. Het heeft echter precies de textuur van couscous. We bereiden het dus als zodanig en eten nog drie dagen karpercouscous. Erg lekker!

Ondertussen maken Timmerman en ik houtsnippers van beuk en eik. Ik maak een flink vuurtje en smoor dit na verloop van tijd met wat zaagsel en de snippers en hang de karper er in. Nu is het wachten.

Na vier uur blijkt ie nog niet gaar. Met een extra dot snippers gaat de karper de nacht in. De volgende dag is ie eindelijk klaar. Ze smaakt lekker… we komen de winter wel door!

Wildplukker’s weblog bestaat 5 jaar!

Wildplukker krijgt te horen dat een deel van de takkenrillen bij de NoorderParkKamer is gesloopt door een 30-plus-vandaal om er een vuurtje mee te stoken. Bij inspectie blijkt er maar liefst vijftien meter gesloopt te zijn. Indiaan, een reguliere hang-oudere-jongere heeft het gezien en de boosdoener er mee geconfronteerd. Verontschuldigend belooft deze dat hij komt helpen met het repareren. Dat was gisteren.
Op de afgesproken tijd is er geen boosdoener te bekennen en de rest van de middag ook niet. Het zal wel in het totaalpakket horen bij zo’n vandaal… slap hoor!

Ik ga dus alleen verder en moet vandaag terugkomen om het af te maken. Deze keer komt Indiaan me helpen want zijn hond heeft ook een stukje gesloopt op een andere plek. Hij gaat het zelf weer invlechten. Oké man!, zoals dat heet.

Precies als het werk gedaan is en ik mijn spullen opgeruimd heb, komt boosdoener aanzetten. Hij had wat onverwachte dingen… met uitzendburo’s en werk in de bouw… of zoiets. Hij biedt alsnog al zijn hulp aan als ik nog wat te doen heb. Ik hoef het maar te zeggen!
Ik gun hem maar het voordeel van de twijfel en vraag of hij zich wil opwerpen als hoeder van de takkenrillen zodat niemand anders de boel sloopt. “Ja, man… vanaf nu komt er niemand meer an!”, zegt hij vol overtuiging.
Nou… succes… man!

Zie ook YouTube filmpje >>

Lente op Marken…

Ons Franse landje is vergeven van de brandnetels… een teken dat mensen hier in het verleden overal flink hebben huisgehouden en de boel hebben verstoord. Het ideale recept om een positieve draai te geven aan deze plaag is het maken van brandnetelpesto.

Benodigdheden voor 2 personen:

flinke pan brandneteltoppen
grote teen knoflook
50 ml olijfolie
zout
peper
2 handjes walnoten
geraspte oude geitenkaas
halve limoen

Bereiding:

Verzamel de dikke toppen van brandnetels die groeien op zonnige plekken. Daar zijn de toppen het volst en het meest kruidig. Verhit een beetje van de olijfolie in een flinke koekenpan en voeg alle toppen toe. Strooi zout en peper naar smaak. Fruit alles snel en heet aan tot de brandnetels enigszins gebruind en geslonken zijn. Laten afkoelen. Hak de walnoten fijn en pers de knoflookteen. Hak nu de brandnetels zo fijn mogelijk met mes of keukenmachine. Meng alle ingrediënten en voeg het sap van een halve limoen toe. Naast verbetering van de smaak verhoogt dit laatste ook de houdbaarheid. Doe alles in een glazen pot van formaat. In de koelkast ongeveer een week houdbaar.

Van mijn vakantie in Frankrijk heb ik een heleboel essenstammetjes meegenomen die ik daar gezaagd en geschild heb. Bloem had namelijk bedacht dat achterin de tuin een klimrek toch wel leuker zou zijn dan een derde hut en… de klant is natuurlijk koningin!

Het klimrek is meteen goed te combineren met de rekstok die al gepland was. Ik gebruik essen vanwege haar enorme taaiheid. Het wordt wereldwijd gebruikt voor allerlei sporttoestellen.

De verticale constructie had ik al eerder gemaakt van stammen die ik gezaagd heb op Spoorzicht en van de resterende kastanjepalen van de stal.
Het is heel leuk werk want ik heb het nooit eerder gedaan en ik improviseer het toestel al werkende.

Ook de kinderen geven aanwijzingen. Ze kunnen niet wachten en klauteren om me heen terwijl ik aan het werk ben. Ze willen ook een touw om aan te hangen. Tsja, dan komt er dus een touw… de klanten zijn prins en prinsessen!

Get the Flash Player to see this player.

Als ik een gek geblaas hoor in de kippenren van Mandarijn - de kippen zijn al op stok maar nog onrustig - schuifelt er een egel achter de voederbak. Ik probeer hem het hok uit te jagen maar de egel zoekt een smal gaatje onder het gaas uit in plaats van de grote doorgang. Hij lijkt opeens klem te zitten: zijn kop kan er door maar zijn lijf niet. Zijn kop kan door de stekels ook niet meer terug, lijkt het.
Ik ga maar even weg zodat hij zelf kan ontsnappen want oprollen gaat ook niet en de stress van de egel lijkt me geen goede basis voor zijn ontsnappingspoging. Dan kan ik ook gelijk even de camcorder halen…

Bij terugkomst zit hij nog steeds onveranderd klem lijkt het. Tijd om een handje te helpen…

Get the Flash Player to see this player.

Niet veel later scharrelen er zelfs twee egels in de tuin. Zit er een stelletje in de takkenril?

Voordat Timmerman naar onze nieuwe stek in Frankrijk vertrekt, wilde Wildplukker diens woonstek in de Achterhoek eens zien. Dus ging hij gisteren spontaan met hem mee. Het was de eerste echte warme dag en vandaag eveneens. Een goeie tijd dus voor wat buitenleven…

Get the Flash Player to see this player.

Timmerman is even in de stad en we wandelen wat rond door Amsterdam-Oost.
Onderwijl dromend van ons landgoed vergapen we ons aan de stadse cultuur.
Oost is een graffiti-mekka. Ook CES53 - waar ik al in juni 2007 en in november 2007 aandacht aan besteedde - laat zich weer zien. Hij heeft een heel eigen stijl en beeldentaal. Is het een geheime boodschap? Steeds weer nieuwe onderwerpen zie ik langskomen en ik vraag me af wat de beelden vertellen.

CES53 heb ik enkele jaren geleden verwerkt in een brochure van de Nederlandse Mycologische Vereniging.

Herinneringen al werkend aan een vlechtbank… én een ode aan het buitenleven in de stad…

Get the Flash Player to see this player.